2. Ο καλός Θεός μας

Η Αγγελική ήταν πολύ χαρούμενη με τη σκέψη ότι ο καλός Θεός ήταν Αυτός που δημιούργησε όλο τον κόσμο. Βέβαια, μέσα στο παιδικό μυαλό της είχε ακόμα πολλές απορίες, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει κάποια πράγματα. Οπότε, αφού μάζεψε λίγα ακόμα λουλούδια για να τα δώσει στο μπαμπά της, όταν θα γύριζαν στο σπίτι, πήγε κοντά στη μαμά της και της είπε:

-Σκεφτόμουνα, μαμά, αυτά που μου είπες, αλλά έχω μια απορία.

-Ποια είναι η απορία σου, κόρη μου;

-Ο καλός Θεός μας τα δημιούργησε όλα, εκτός από μένα;

-Γιατί το λες αυτό, μωρό μου;

-Αφού εμένα εσύ με γέννησες.

Χαμογέλασε η Σοφία στην παρατήρηση αυτή της κόρης της και, αφού την έσφιξε για άλλη μια φορά δυνατά μέσα στη μητρική της αγκαλιά, της είπε: 

-Όλοι, γλυκό μου κοριτσάκι, είμαστε δημιουργήματα του καλού Θεού μας. Και μένα, και σένα, και τον μπαμπά, αλλά και όλους τους ανθρώπους, ο καλός Θεός μας δημιούργησε.

-Πώς μας δημιούργησε, μαμά;

-Είναι μια υπέροχη ιστορία που, όταν τη μάθεις, θα αγαπήσεις τον καλό Θεό μας ακόμα πιο πολύ!

-Πες μου, μαμά, ανυπομονώ να μάθω!

-Πριν δημιουργήσει, Αγγελική μου, ο καλός Θεός μας εμάς τους ανθρώπους, έφτιαξε πρώτα όλον αυτό τον υλικό κόσμο που βλέπουμε. Έφτιαξε δηλαδή τον ουρανό με τα αστέρια και τη γη με όλα τα δέντρα, τα λουλούδια και τα ζώα. Όλα αυτά τα έκανε μέσα σε έξι μέρες.

-Πώς τα έκανε όλα αυτά τόσο γρήγορα;

-Τα έκανε όλα αυτά με μια και μόνο εντολή. Είπε να γίνουν και αυτά έγιναν αμέσως.

-Τώρα, μαμά, καταλαβαίνω γιατί είναι παντοδύναμος! είπε με θαυμασμό η μικρή Αγγελική. Και εμάς τους ανθρώπους έτσι μας έφτιαξε; Είπε να γίνουμε και γίναμε;

-Όχι! Εμάς μας έκανε με πολύ διαφορετικό τρόπο. Πρώτα πήρε χώμα από τη γη και έκανε το σώμα του ανθρώπου, για να μη ξεχνάμε ποτέ ότι το σώμα μας είναι φθαρτό και μια μέρα, μετά το θάνατο μας, θα γίνει πάλι χώμα. Μετά φύσηξε στο πρόσωπο του ανθρώπου τη θεϊκή Του Πνοή και αμέσως ο άνθρωπος πήρε ζωή και αθάνατη ψυχή!

-Τι σημαίνει αθάνατη;  

-Ότι ποτέ δεν πεθαίνει, δεν χάνεται ποτέ, αλλά θα υπάρχει πάντα στην αιωνιότητα.

-Εγώ, μαμά, έχω σώμα και ψυχή;

-Ναι! Και εσύ και εγώ και όλοι οι άνθρωποι είμαστε σώμα και ψυχή.

-Και όταν πεθάνουμε, τι γίνεται;

-Όταν πεθάνουμε, το μεν σώμα επιστρέφει στη γη και γίνεται πάλι χώμα, ενώ η αθάνατη ψυχή μας επιστρέφει πίσω στην αγκαλιά του Θεού, από όπου και βγήκε.

-Δηλαδή, μαμά, όταν μια μέρα εγώ πεθάνω, η ψυχή μου θα πάει στην αγκαλιά του καλού Θεού μας;

-Ναι, μωρό μου! Θα επιστρέψει πίσω στην πιο γλυκιά, την πιο στοργική, την πιο τρυφερή αγκαλιά όλου του κόσμου. Στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα μας!

-Μαμά, από τώρα δεν θα φοβάμαι ποτέ τον θάνατο, αφού θα είμαι πάντα μέσα στην αγκαλιά του καλού Θεού μας!

-Κανείς, μωρό μου, που αγαπάει τον καλό Θεό μας, δεν φοβάται ποτέ το θάνατο, γιατί ξέρει πως είναι ο δρόμος για να βρεθούμε παντοτινά κοντά Του!

-Εγώ, μαμά, πώς πρέπει να μιλάω στον καλό Θεό μας;

-Θα Του μιλάς, όπως μιλάς και σε μένα. Με πολλή αγάπη και εμπιστοσύνη.

-Εσένα και τον μπαμπά σας φωνάζω «μαμά μου» και «μπαμπά μου». Τον καλό Θεό μας, πώς πρέπει να Τον φωνάζω;

-Θα Τον φωνάζεις «γλυκέ μου Μπαμπάκα» και Αυτός θα σε κρύβει στη θεϊκή Του καρδιά με πολύ μητρική αγάπη. Αυτός είναι, Αγγελική μου, η πραγματική «Μάνα» και ο «Πατέρας» της ψυχής σου. Αν εμάς τους γονείς σου, που σου δώσαμε μόνο το σώμα το οποίο μια μέρα θα γίνει πάλι χώμα και θα χαθεί, μας φωνάζεις «μαμά» και «μπαμπά», πώς πρέπει να φωνάζεις τον καλό Θεό μας, που σου χάρισε το πιο πολύτιμο δώρο, την αθάνατη ψυχούλα σου;

-Από σήμερα, μαμά, έτσι θα φωνάζω και τον καλό Θεό μας: «Γλυκέ μου ουράνιε Μπαμπά, Σε αγαπώ πολύ, πολύ, με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου!»

Δυο δάκρυα χαράς και συγκίνησης έτρεξαν από τα μάτια της μαμάς Σοφίας. Δεν ήξερε η Σοφία τι λόγια γλυκά να πει στο Θεό, για το υπέροχο κορίτσι που της χάρισε. Αρκέστηκε μόνο να πει μέσα από τα βάθη της καρδιάς της, «Θεέ μου, Σε ευχαριστώ πολύ»!