Η Σοφία και η μικρή
της κόρη Αγγελική μόλις είχαν τελειώσει το φαγητό τους και έκαναν την προσευχή
τους στο Θεό, για να Τον ευχαριστήσουν για το υπέροχο γεύμα που τους χάρισε.
Κοιτάζοντας,
όμως, η Σοφία την μικρή της κόρη, διέκρινε στα όμορφα ματάκια της μια μικρή
θλίψη, γι’ αυτό τη ρώτησε:
-Τι έχεις,
Αγγελική μου, και είσαι στεναχωρημένη;
-Σκεπτόμουν,
μαμά, τον Αδάμ και την Εύα, που περνούσαν τόσο ωραία μέσα στον Παράδεισο και μετά,
με το λάθος που έκαναν, ανάγκασαν τον καλό Θεό μας να τους βγάλει από τον
Παράδεισο. Πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο λάθος αυτό που έκαναν, για να λυπηθεί
τόσο πολύ ο καλός Θεός μας! Φοβάμαι, μαμά, μην κάνω και εγώ το ίδιο λάθος και
πληγώσω τον Θεό. Γι’ αυτό σε παρακαλώ, πες μου τι λάθος έκαναν, για να μην το
κάνω και εγώ!
Η Σοφία
πήρε την Αγγελική στην αγκαλιά της. Την έσφιξε τρυφερά, με πολλή αγάπη και στοργή
μέσα στο στήθος της και της έδωσε δυο γλυκά φιλιά. Ήταν χαρούμενη, που η μικρή
της κόρη αγαπούσε τόσο πολύ το Θεό, που φοβόταν μην κάνει κάποιο λάθος και Τον
στενοχωρήσει.
-Άκουσε, παιδί
μου, τι έγινε και θα καταλάβεις από μόνη σου ποιο ήταν το μεγάλο λάθος που έκαναν.
Ο Αδάμ και η Εύα ζούσαν ευτυχισμένοι μέσα στον Παράδεισο. Τίποτα απολύτως δεν
τους έλειπε. Από τα δέντρα έπαιρναν τους όμορφους και θρεπτικούς καρπούς και με
όλα τα ζώα έπαιζαν σαν φίλοι. Ο άνθρωπος ήταν πραγματικά ο βασιλιάς του
Παραδείσου! Ο Θεός, όμως, ήθελε να δοκιμάσει τον άνθρωπο, για να δει πόσο πιστός και υπάκουος ήταν σ’ Αυτόν. Μια μέρα λοιπόν, λέει στον Αδάμ και την
Εύα: «Μπορείτε να φάτε από όλους τους καρπούς των δέντρων που είναι στον
Παράδεισο. Μόνο από τους καρπούς εκείνου του δέντρου, -και τους έδειξε ένα
δέντρο-, να μη φάτε ποτέ, γιατί την ημέρα που θα το κάνετε, θα σας βρει μεγάλη
θλίψη. Θα φύγετε αμέσως από τον Παράδεισο και θα χάσετε όλη τη χαρά και την
ευτυχία που έχετε τώρα εδώ». Αφού λοιπόν τους έδωσε την εντολή αυτή, τους
ευλόγησε και τους άφησε να ζήσουν ελεύθεροι μέσα στον Παράδεισο. Μια μέρα όμως,
που έκανε η Εύα μόνη της περίπατο μέσα στον Παράδεισο, την πλησίασε ένα φίδι.
- Δεν φοβήθηκε,
μαμά, η Εύα;
-Όχι, παιδί
μου. Στον Παράδεισο δεν υπήρξε ποτέ φόβος, γιατί όλα τα ζώα και οι άνθρωποι
ήταν φίλοι. Το φίδι εξάλλου δεν είχε τη μορφή που έχει σήμερα και ήταν, όπως
λέει η αγία Γραφή, το πιο έξυπνο ζώο του Παραδείσου. Τη μορφή αυτή που έχει τώρα,
την πήρε μετά το μεγάλο λάθος που έκανε ο άνθρωπος. Μέσα στο φίδι, λοιπόν,
κρύφτηκε κάποιος που δεν αγαπούσε ούτε το Θεό, ούτε εμάς τους ανθρώπους.
-Ποιός ήταν
αυτός, μαμά;
-Ο σατανάς,
παιδί μου. Γι’ αυτόν, όμως, θα σου πω κάποια άλλη φορά. Κρύφτηκε λοιπόν ο κακός σατανάς
μέσα στο φίδι και κάποια στιγμή, που ήταν μόνη της η Εύα, την πλησίασε και
της είπε: «Γιατί Εύα δεν τρως από τον καρπό αυτού του δέντρου, που σας
απαγόρευσε ο Θεός; Ξέρεις πως, αν φάτε από τον καρπό αυτό, θα γίνετε και εσείς
θεοί; Δοκίμασε τον και θα δεις ότι είναι ο πιο νόστιμος από όλους τους καρπούς
του Παραδείσου!»
- Έφαγε η
Εύα από τον καρπό αυτό;
- Δυστυχώς,
ναι. Έφαγε η ίδια και μετά έδωσε και στον Αδάμ να φάει.
-Πω, πω,
μαμά! Γιατί έκαναν αυτό το λάθος; Γιατί δεν άκουσαν αυτό που τους είπε ο καλός
Θεός μας; Γιατί πίστεψαν τα λόγια του κακού σατανά; Φαντάζομαι πόσο θα λυπήθηκε
ο καλός Θεός μας!
-Λυπήθηκε
πολύ ο Θεός, Αγγελική μου, γιατί αντί να εμπιστευτούν τον Δημιουργό τους,
εμπιστεύτηκαν τον σατανά και τα λόγια του. Αυτό είναι το μεγάλο αμάρτημα που
έκαναν οι προπάτορες μας, γι’ αυτό
και ονομάζεται «προπατορικό αμάρτημα».
Είναι το αμάρτημα εκείνο, που θα μας θυμίζει τι κακό μπορεί να πάθει ο καθένας
από μας, όταν δεν εμπιστεύεται τον Θεό και δεν τηρεί τις θεϊκές Του
εντολές!
-Ο Αδάμ και
η Εύα, μαμά, ζήτησαν μετά συγνώμη από τον Θεό;
-Όχι, παιδί
μου! Αντί να ζητήσουν και οι δυο συγνώμη, για να τους συγχωρήσει, προτίμησαν τις δικαιολογίες. Έτσι, όταν ο Θεός ρώτησε τον Αδάμ, γιατί έφαγε τον
απαγορευμένο καρπό, εκείνος έριξε το φταίξιμο στην Εύα, που του έδωσε να φάει.
-Και η Εύα
τι είπε, μαμά;
-Είπε, πως
το φίδι την ξεγέλασε. Σίγουρα, παιδί μου, ο καλός Θεός μας θα τους συγχωρούσε,
αν ομολογούσαν με ταπείνωση το λάθος
τους και δεν άρχιζαν με εγωισμό τις
δικαιολογίες. Η συγνώμη έχει μεγάλη
δύναμη και κάνει το Θεό να μας συγχωρεί και να μας ευλογεί, παρά τα λάθη που
κάνουμε σαν άνθρωποι. Κατάλαβες, παιδί μου;
-Ναι,
μανούλα, κατάλαβα. Εγώ πάντα θα αγαπώ και
θα εμπιστεύομαι τον καλό Θεό μας. Αν,
όμως, κάνω κάποιο λάθος και Τον στεναχωρήσω, θα Του ζητώ αμέσως συγνώμη, όπως κάνω
και με σένα!
